Gelmeyen Bahar Anısına
- Büşra Çoban
- 9 Nis 2017
- 1 dakikada okunur
Nereye gideceğine dair un ufak fikri olmayan insanlardan çıkıp sana gelmek isterdim. Avuç içlerindeki masalları anne yapmak isterdim bir bilinmez çocuğa.
Yitirdiğim her șeyi biriktirmek içinde ve tüm kırgınlıklarımı kusmak gözlerine…
Bunları isterdim sevgilim, saat 7.40 vapurunda dalgalarla savașırken düșlerim, dizine hayatlar biriktirmek isterdim.
Olmak isterdim. Iște tam da orada olmak isterdim. Geç mi kaldım? Oysa hala buradayım.
Kırıldığım șeyler var benim.
Bir kitapta yașadığından bahsetmiștin üç kere. Gözünü acıyormușsun düșmüș;kapatıyorsun hayal..
Tüm acılarını önüme ser demiștim. Böyle tanıyacağımı düșünmüștüm seni. Öyle bir ahmaktım ben. Sadece güldün. Alnında iki çizgi, saçında rüzgar, gözlerinde okyanus birikti. Güldün. Öyle bir ahmaktım ben.
Kendimden yitirdiklerimle gelmek isterdim sana. Tutamadığım sözler kadar sarılmak ve gözlerinin takıldığı yerde uyumak…
Bunları isterdim sevgilim. Hiç olmadığın kadar yoksun șimdi.
Neden?
Comments