Yine Sen..Yine Sensizlik.!

Merhaba güzelliğim!

Yine hasretler, bekleyişler, özlemler dolu bir gecede sana yazıyorum. Böyle gecelerde başımı yastığa koyduğum vakit, apansız, seni düşünüyorum. Ardından dehşet bir şekilde kafamı kurcalayan, daha da ileriye gidip beynimi kemiren, yıldıran, bezdiren, pes ettiren sorular, gecenin zifiri karanlığında kovalıyor beni. Ve yoruluyorum, yenik düşüyorum geceye. Yakalanıyorum kuytu bir köşede. Bu bana acı veren sorular, ellerimi kollarımı bağlayıp götürüyorlar beni merhametsiz uygarlıklarına. Acımasız bir sorgu başlıyor gecenin umut kırıcı karanlığında. Götürüldüğüm yerde tüm kararlılığıyla soru rüzgarına tutuyorlar beni. Gözümün yaşına bakmadan geçmişimle mahvediyorlar beni. Birbirimizi neden sevemediğimizi, daha doğrusu senin beni , benim seni sevdiğim kadar sevemediğini soruyorlar bana...

Şimdi ben de sana soruyorum ey sevgili, neden sevemedin beni? Neden bizde diğer aşıklar gibi bir ömür boyu sarılamadık birbirimize? Oysaki ne hayallerim vardı seninle, aşkların en güzelini , en safını , en temizini seninle yaşayacak, yeni aşıklara rehber olacaktık. O kadar çok sevecektim ki seni yer gök sen olacaktın. Nereye baksam seni görecektim. Her durak tabelasında senin adın yazacaktı. Gelen her otobüsü senin adın süsleyecekti, ve ben her zaman seni bekleyecektim. Seninle gidecektim diyarların en güzeline, alemlerin en huzurlusuna. Seninle aydınlanacak yollarımız , seninle bulacaktım aşkın en gerçeğini. Ama umuda, aşka, huzura adadığımız bu yolculukta rotamızı kaybettik, karanlığın en zifirisine hapsolduk. Yarı yolda bırakıp gittin beni. Bir başıma kaldım zalim gecede. Artık umut vermiyor bakışların. Artık güzelliğin aydınlatmıyor beni. O hapsedildiğim zindana geri dönüyor, yalnızlığımla kavuruyorum kendimi. Artık seni düşünmek kahrediyor beni.